پارسه یاتخت جمشید یا پرسپولیس یادگار شاهنشاه داریوش بزرگ و فرزندانش است که برای برگزاری مراسم آئینی و جشن ها به ویژه نوروز برپا گشته است.
در نخستین روز سال نو گروه‌های زیادی از کشورهای گوناگون به نمایندگی از ساتراپی‌ها یا استانداری‌ها با پیشکش‌هایی متنوع در تخت جمشید جمع می‌شدند و هدایای خود را به شاهنشاه ایران پیشکش می‌کردند.
نام تخت جمشید در زمان ساخت «پارسَه» به معنای «شهر پارسیان» بود. یونانیان آن را پِرسپولیس (به یونانی یعنی «پارسه‌شهر») خوانده‌اند. در پارسی معاصر این بنا را تخت جمشید یا قصر شاهی جمشید شاهنشاه اسطوره‌ای ایران می‌نامند.
در شاهنامه فردوسی آمده‌است:
جمشید پادشاهی دادگر و زیبا رو بود که نوروز را بر پا داشت و هفتصد سال بر ایران پادشاهی کرد. اورنگ یا تخت شاهی او چنان بزرگ بود که دیوان آنرا بر دوش می‌کشیدند.
صدها سال پس از حمله اسکندر مقدونی و تازیان بیابانگرد و در زمانی که یاد و خاطره پادشاهان هخامنشی به کل فراموش شده بود، مردمی که از نزدیکی خرابه‌های پارسه عبور می‌کردند، تصاویر حکاکی شدهٔ تخت شاهی را می‌دیدند که روی دست مردم بلند شده‌است و از آنجا که نمی‌توانستند خط میخی کتیبه‌های حک شده روی سنگ‌ها را بخوانند، می‌پنداشتند که این همان اورنگ جمشید است که فردوسی در شاهنامه خود از آن یاد کرده‌است. به همین خاطر نام این مکان را تخت جمشید نهادند. بعدها که باستان‌شناسان توانستند خط میخی کتیبه را ترجمه کنند، متوجه شدند که نام اصلی آن پارسه(شهر پارسیان) بوده‌است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر