۱۳۹۳ مهر ۴, جمعه

امپراطوری هخامنشیان به عنوان بزرگترین امپراطوری جهان

در وب‌سایت گینس از امپراطوری هخامنشیان به عنوان بزرگترین امپراطوری جهان نام برده شده است. بیش از ۴۹ میلیون نفر از ۱۱۲ میلیون جمعیت جهان آن زمان در این امپراطوری زندگی می‌کردند. 
چیزی در حدود 44 درصد از سطح زمین !

http://www.guinnessworldrecords.com/world-records/9000/largest-empire-by-percentage-of-world-population

همه چیز درباره رقص باباکرم

هایده کیشی پور، استاد رقص ایرانی داستان بابا کرم را اینطور تعریف می کند[نیازمند منبع] : « داستان بر می گردد به زمان رضا شاه و ماجرای کشف حجاب. یکی از این خانم های شازده، باغبان مسنی داشت به نام بابا کرم. هر وقت خانم به باغ می آمد باغبان را صدا می کرد: بابا کرم چطوری؟ این باغبان به تدریج عاشق این خانم می شود و بعد از مدتی که خانم به فرنگ سفر می رود، بابا کرم از عشق اون می میرد. همین می شود که در اذهان مردم بابا کرم به عنوان یک مرد عاشق شکل می گیرد وآن رقص هم در آن زمان نشان دهنده حرکات یک مرد عاشق بوده در واقع بابا کرم از نمادهای نشان دهنده عشق مرد ایرانی به معشوقه اش هست.
رقص بابا کرم بازمانده از دهه ۱۳۲۰ و از رقص‌های به اصطلاح کوچه بازاری و تخته حوضی است که بسیار مورد محبوبیت قرار گرفته‌است.در میان رقص های فلوکلور ایرانی، رقص " باباکرم " ویژگیهای خاصی دارد و منحصرا توسط مردان اجرا میشود. در " بابا کرم " از رقص شانه و کمر استفاده میشود و رقاص لباس سیاه و سفید جاهلی بر تن میکند و معمولاً لنگی را بر گردن آویزان کرده و از آن در طول اجرای رقص استفاده میکند. رقص بابا کرم بازمانده از دهه 1320 شمسی و از رقصهای به اصطلاح " کوچه بازاری " و " تخته حوضی " است که بسیار مورد محبوبیت قرار گرفته.

۱۳۹۳ فروردین ۲۵, دوشنبه

چرا به پارسه میگوییم تخت جمشید؟


پارسه یاتخت جمشید یا پرسپولیس یادگار شاهنشاه داریوش بزرگ و فرزندانش است که برای برگزاری مراسم آئینی و جشن ها به ویژه نوروز برپا گشته است.
در نخستین روز سال نو گروه‌های زیادی از کشورهای گوناگون به نمایندگی از ساتراپی‌ها یا استانداری‌ها با پیشکش‌هایی متنوع در تخت جمشید جمع می‌شدند و هدایای خود را به شاهنشاه ایران پیشکش می‌کردند.
نام تخت جمشید در زمان ساخت «پارسَه» به معنای «شهر پارسیان» بود. یونانیان آن را پِرسپولیس (به یونانی یعنی «پارسه‌شهر») خوانده‌اند. در پارسی معاصر این بنا را تخت جمشید یا قصر شاهی جمشید شاهنشاه اسطوره‌ای ایران می‌نامند.
در شاهنامه فردوسی آمده‌است:
جمشید پادشاهی دادگر و زیبا رو بود که نوروز را بر پا داشت و هفتصد سال بر ایران پادشاهی کرد. اورنگ یا تخت شاهی او چنان بزرگ بود که دیوان آنرا بر دوش می‌کشیدند.
صدها سال پس از حمله اسکندر مقدونی و تازیان بیابانگرد و در زمانی که یاد و خاطره پادشاهان هخامنشی به کل فراموش شده بود، مردمی که از نزدیکی خرابه‌های پارسه عبور می‌کردند، تصاویر حکاکی شدهٔ تخت شاهی را می‌دیدند که روی دست مردم بلند شده‌است و از آنجا که نمی‌توانستند خط میخی کتیبه‌های حک شده روی سنگ‌ها را بخوانند، می‌پنداشتند که این همان اورنگ جمشید است که فردوسی در شاهنامه خود از آن یاد کرده‌است. به همین خاطر نام این مکان را تخت جمشید نهادند. بعدها که باستان‌شناسان توانستند خط میخی کتیبه را ترجمه کنند، متوجه شدند که نام اصلی آن پارسه(شهر پارسیان) بوده‌است.

۱۳۹۳ فروردین ۱۹, سه‌شنبه

بررسی دیدگاه فرهنگ های گوناگون درباره عدد 13

فرهنگ مسیحی : به دلیل شام آخر و اینکه نفر سیزدهم عیسی مسیح را لو داد
---- شوم و نحس----
2. فرهنگ یهودی : ارزش شمارگانی این عدد برابر با نام خداست
---- خجسته و خوب ----
3.فرهنگ مکزیک و مایایی : سیزده آسمان
---- خجسته و خوب----
4. فرهنگ یونان و بابل : اعتقاد داشتند 12 خدا وجود دارد و خدای 13 می آید و یکی از خدایان را می کشد و جایش می نشیند
---- شوم و نحس----
5.فرهنگ ایران : نماد پیروزی ( در درفش کاویانی در چهار سوی پرچم چهار سری سه گوش روشن و تیره سیزده تایی که روی هم رفته 52 تا می شود و نمایانگر تعداد ماه های سال است و پرچم چهرگوش نماد 4 فصل)
---- خجسته و خوب----
در کل می توان نتیجه که شومی و نحسی عدد 13 در فرهنگ ایرانزمین هیچ جایی ندارد و و شومی اش در فرهنگ غربی و مسیحی می باشد.
برگرفته از دو هفته نامه امرداد

تاریخ و چرایی نام تهران


نام تهران 200 سال پیش از میلاد مسیح در کتاب تیودیس یونانی آورده شده است.
تهران دهی بود بسیار بزرگ که در زیر زمین قرار داشت و کسی نمی توانست واردش شود جز اینکه ساکنان ده اجازت می دادند. تهران از دو بخش (ته = زیر) و (ران = رفتن) تشکیل شده است یعنی در زیر زمین راه می رفته اند.
این شهر در روز 22 اسفند 1164 به وسیله آغا محمد خان قاجارپایتخت ایران شد و در آن زمان جمعیت تهران بنا بر گفته تاریخ دانان فرانسوی 50 هزار تن بوده است.
باغ های میوه و درخت چنار نکته های بارز این شهر بود و به همین سبب تهران را شهر چنار می نامیدند.
برگرفته از دوهفته نامه امرداد